ΤΟ ΠΑΛΑΤΙ ΤΩΝ ΔΥΟ ΛΟΦΩΝ

Έχει δίκιο: αυτός ο τόπος είναι σαν τον ερωτικό πόνο. Περιμένουμε τη θεραπεία. Λέμε στον εαυτό μας πως είναι χαζό, πως δεν είναι τίποτα, είναι μόνο ένας άνθρωπος ή ένα κομμάτι γης, άχρηστα πράγματα. Πώς γίνεται πράγματα τόσο άχρηστα να πονάνε τόσο πολύ; Το επαναλαμβάνουμε. Κάποιες ανοιξιάτικες μέρες, ξυπνάμε, λίγος ήλιος πέφτει πάνω στα σεντόνια μας, τεντωνόμαστε και λέμε, είναι μια καλή μέρα. Η γλυκύτητα αυτού του ξυπνήματος μας κάνει να πιστεύουμε πως η θεραπεία ήρθε μέσα στη νύχτα, στο ανυπεράσπιστο μυαλό μας. Από δω και πέρα, είμαστε στη φάση της ανάρρωσης. Από εδώ και πέρα, αυτός ο τόπος τελείωσε για εμάς. Αλλά αρκεί, το ίδιο βράδυ, μια αντανάκλαση στον καθρέφτη, ένα πρόσωπο με το οποίο διασταυρωνόμαστε στο δρόμο και θέλουμε να του πούμε: «Εσύ! Εσύ ήσουν εκεί μαζί μου, τότε, παλιά, έτσι δεν είναι;» και όλα τελειώνουν. Άλλες μέρες, φθινοπωρινές, σ᾽ ένα μέρος πολύ πιο όμορφο από αυτό, όπου τα μαύρα, βαθιά δάση γίνονται πορτοκαλιά και τα γαλάζια, ανάλαφρα ρυάκια τραγουδούν νανουρίσματα, ένας άνεμος σηκώνεται μες στην ψυχή και λέ¬με, Να, τώρα, θεραπεύτηκα. Αλλά η νύχτα μάς γυρίζει πίσω σ’ εκείνο το βράδυ, σ’ εκείνο το αηδόνι, σ’ εκείνο το δέντρο, σ’ εκείνη την ανοιχτή πληγή που σκάβει τη χώρα. Ο Φαϊσάλ, ένας τριαντάχρονος από την Παλαιστίνη, λαμβάνει ένα μυστηριώδες αγγελτήριο θανάτου. Ποια είναι η πεθαμένη θεία Ρίτα; Υποκύπτοντας στην περιέργειά του εγκαταλείπει τον εραστή του και τη ζωή του στην Ευρώπη και επιστρέφει στο Τζαμπαλέιν, το χωριό όπου γεννήθηκε. Καθώς περιπ¬λανιέται στο εγκαταλελειμμένο αρχοντικό της παιδικής του ηλικίας, το προγονικό παρελθόν αναδύεται λαμπρό και φορτωμένο μυστικά, ενόσω επικρέμαται η απειλή της επικείμενης προσάρτησης του τόπου του από τις δυνάμεις του εχθρού. Ο Καρίμ Κατάν μάς προσφέρει ένα ανατρεπτικό μυθιστόρημα, τρυφερό και ταυτόχρονα βίαιο, που διερευνά αλλά και ξεπερνάει τις αντινομίες της πολιτικής στράτευσης και της μνήμης. Στη σκιά των ανθισμένων αμυγδαλιών αναδύεται μια Παλαιστίνη προσωπική και ανυπότακτη, γέννημα μιας