ΒΙΚΤΟΡ Ή ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΣΤΗΝ ΕΞΟΥΣΙΑ

Ο Βικτόρ έχει γενέθλια. Γίνεται εννιά χρονών.
Ο Βικτόρ έχει ύψος 1,80. Είναι ένα παιδί παγιδευμένο σε σώμα ενήλικα. Μπορεί και το αντίθετο. Ο Βικτόρ σήμερα θα ξεφορτωθεί την ταμπέλα του «τέλειου παιδιού», θα αποκαλύψει όλα τα οικογενειακά ψέματα, θα επιτεθεί σε όλες τις κοινωνικές συμβάσεις. Με την ανελέητη αθωότητα που έχουν μόνο τα παιδιά. Όμως, μήπως πρόκειται για μια φαινομενική μόνο αθωότητα, που κρύβει μια μακιαβελική, σκοτεινή πλευρά, όπως σημειώνει ο Ανρί Μπεάρ;
Ο Ροζέ Βιτράκ γράφει ένα από τα ελάχιστα σουρεαλιστικά θεατρικά έργα του παγκόσμιου δραματολογίου, γεμάτο με ποιητικότητα και αμείλικτο, ανατρεπτικό χιούμορ. Αντλεί έμπνευση από τη ζαλισμένη, αποπροσανατολισμένη μεσοπολεμική κοινωνία, αλλά και από τα προσωπικά του βιώματα: ο Βικτόρ είναι ο Βιτράκ, και ο σχεδόν τέλειος αναγραμματισμός των ονομάτων δεν είναι τυχαίος.
«Το έργο του, που αρχικά υποτιμήθηκε ίσως όσο κανένα άλλο, εντέλει επισκίασε όλο το υπόλοιπο έργο του Ροζέ Βιτράκ· […] Με τον Βικτόρ εμφανίζεται για πρώτη φορά στη θεατρική σκηνή της Δύσης ένα νέο είδος κωμωδίας, ένα μαύρο γέλιο που πηγάζει από μια άβυσσο υπαρξιακής αγωνίας», αναφέρει στο Επίμετρο της έκδοσης ο Σπύρος Γιανναράς, συμπληρώνοντας ότι «η έξοχη μετάφραση του Δημήτρη Ντάσκα νομίζω ότι υπηρετεί απολαυστικά όλες τις πτυχές του κωμικού αυτού δράματος, φανερώνοντας, μέσω της προσεκτικής επιλογής πολυσήμαντων λέξεων, τα πολλαπλά του επίπεδα».
Η μετάφραση βραβεύτηκε από το EURODRAM 2025 και είναι μια παραγγελία του Θεάτρου Σταθμός, όπου ο Βικτόρ ανεβαίνει σε σκηνοθεσία Κώστα Παπακωνσταντίνου, με τον Μάνο Καρατζογιάννη στον ομώνυμο ρόλο.