ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ

Βιένη 1900. Για κάποιους το «γύρισμα» ή «τέλος του αιώνα» (Jahrhundertwende ή Fin de siècle) σηματοδοτούσε το ξημέρωμα μιας νέας εποχής, απαλλαγμένης από την υποκρισία και την σαθρή ηθική του παρελθόντος, ενώ για άλλους σήμαινε τη δύση της μεγάλης αυτοκρατορίας του Δούναβη, το τέλος των αξιών της μοναρχίας. To κίνημα του μοντερνισμού στη Βιένη ήρθε να αποτυπώσει στη λογοτεχνία την κρίση της εποχής: μια κρίση ταυτότητας, συνείδησης και γλώσσας. «[...] Μοντέρνο είναι το ψυχολογικό άκουσμα του χορταριού που μεγαλώνει και το πλατσούρισμα στον θαυμαστό κόσμο της καθαρής φαντασίας. [...] Μοντέρνο είναι η διαμέλιση μιας διάθεσης, ενός αναστεναγμού, ενός ενδοιασμού· και μοντέρνο είναι η ενστικτώδης, σχεδόν υπνοβατική αφοσίωση σε κάθε αποκάλυψη του ωραίου, σε μια συγχορδία χρωμάτων, μια σπινθηροβόλα μεταφορά, μια θαυμάσια αλληγορία» θα γράψει ο Αυστριακός συγγραφέας Ούγκο φον Χόφμανσταλ. Ο Άρτουρ Σνίτσλερ έγινε ο απόλυτος εκφραστής αυτού του διχασμού, γι' αυτό και χαρακτηρίστηκε ως «o ποιητής ενός καταποντισμένου κόσμου, δηλ. της αυστριακής αυτοκρατορίας πριν τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο». Ο λόγος του Σνίτσλερ ανατέμνει τη βιενέζικη κοινωνία με εργαλεία την ανίχνευση της σεξουαλικότητας και την τεχνική της συνειδησιακής ροής.