ΕΝ ΤΩ ΣΤΑΔΙΩ ΑΘΛΗΤΕΣ, ΑΘΛΗΜΑΤΑ ΚΑΙ ΑΘΛΗΤΙΚΑ ΙΔΕΩΔΗ ΣΤΟΥΣ ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΙΚΟΥΣ - ΠΡΩΤΟΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΟΥΣ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΠΡΩΤΟΒΥΖΑΝΤΙΝΟΥΣ ΧΡΟΝΟΥΣ

Με το βιβλίο της αυτό η ιστορικός Μαριάννα Κορομηλά κινείται έξω από τα κλασικά ολυμπιακά χαρακώματα. Προσπαθώντας να αποκαταστήσει ένα μέρος του χαμένου χρόνου και του λησμονημένου χώρου, από την εποχή των Διαδόχων του Μεγάλου Αλεξάνδρου έως τον καιρό του Ιουστινιανού, ταξιδεύει από τα βάθη της Μικράς Ασίας και της Μέσης Ανατολής μέχρι τις ακτές του Αιγαίου και του Ιονίου, τα παράλια της Βόρειας Αφρικής, την ενδοχώρα της Βαλκανικής και τα ενδότερα της Δυτικής Ευρώπης. Επισκέπτεται ελληνιστικά γυμνάσια και στάδια, ελληνορωμαϊκές παλαίστρες και θέατρα, ρωμαϊκά αμφιθέατρα και λουτρά, πρωτοβυζαντινά ιπποδρόμια. Παρακολουθεί την εξάσκηση των μονομάχων στην Πέργαμο, τον καιρό του Γαληνού, τις θηριομαχίες στο Κολοσσαίο της Ρώμης και στο Παναθηναϊκό Στάδιο, τις ναυμαχίες στον Πειραιά και στη λίμνη της Γαλιλαίας, τα Πύθια στη Φιλιππούπολη, τις μονομαχίες στο Κούριον της Κύπρου, τα Αλεξάνδρεια στη Βέροια, το πένταθλο και τις λαμπαδηδρομίες στα ορεινά της Τυνησίας, τον καιρό της μονοκρατορίας του Μεγάλου Κωνσταντίνου, και τους Ολυμπιακούς Αγώνες στη βυζαντινή Αντιόχεια. Εισδύει στα αποδυτήρια και τους στάβλους -αλλά και στα υπόγεια, όπου διέμεναν τα θηρία, πριν ανέβουν με ανελκυστήρες στον στίβο- και αντιπαραθέτει το πλούσιο υλικό της ιστορίας στα ιστορικοφανή μυθεύματα που έχουν επικρατήσει. Ασχολείται με τα θέματα της ιδεολογίας, γιατί η ιδεολογία συνδέεται άμεσα με τον κόσμο των αθλημάτων, και θέτει μερικά καίρια ερωτήματα γύρω από κρίσιμα ζητήματα της ιστορίας. Η περιπλάνηση στα στάδια, έφερε στο προσκήνιο κι άλλα θέματα, από αυτά που δεν έχουν συζητηθεί μέχρι σήμερα. Ένα τέτοιο θέμα είναι η αντιμετώπιση του δημόσιου γυμνού από τις διαφορετικές κοινωνίες, που συγκροτούσαν την πολυεθνική οντότητα τόσο των ελληνιστικών βασιλείων όσο και της ρωμαϊκής οικουμένης. Κύριος άξονας της αφήγησης, πάντως, είναι η πολιτική εκμετάλλευση των πολυέξοδων αθλητικών εκδηλώσεων και μεγαλοπρεπών θεαμάτων, που οργανώνονταν για να δοξάσουν τον μονάρχη, δίνοντας ταυτόχρονα την ευκαιρία